Het europese zuidwesten: de omgeving en het weer !

Zondag 4 december

De komende dagen zijn het voor Australische begrippen maar korte ritjes (100 tot 300km per dag). Nu gaan we verder naar het zuiden en we kijken wel waar we vandaag eindigen. Gisteravond nog even wat info gelezen en in Busselton waar we langskomen is er vandaag de Iron Man race. Dat is een internationale wedstrijd met ca. 1400 deelnemers (man en vrouw) die eerst 3,8 km zwemmen rondom de lange pier die Busselton heeft, daarna 180km fietsen en als laatste de marathon 42,2km hardlopen. We komen er rond het middaguur aan en het is er gezellig druk. Het zwemmen is uiteraard al voorbij en men is nu 7 uur onderweg. De eerste die finished is een Duitser na 8 uur en nog wat gesport te hebben. Of je nu wint of niet, als wij dat zo hier zien is meedoen echt al een hele hele goede prestatie. Wat een bikkels zeg ! Mooi om zo’n wedstrijd eens te zien.

We besluiten in dit plaatsje te blijven hangen. We vernemen in het informatiecentrum dat er nog steeds in deze regio walvissen te zien zijn. Dat willen we toch wel meemaken want we weten net zeker of dat in Nieuw Zeeland ook nog kan. We boeken een tour en morgenvroeg om 10.00u vertrekken we vanuit Dunsborough. We zijn benieuwd !


Maandag 5 december

En hebben jullie allemaal iets gehad van Sinterklaas ? Helaas komt Sinterklaas niet in Australie en dat terwijl er buiten de auto steeds 4 paar schoenen op een rij staan. Jammer hoor !

Om 10.00u hebben we zoals verteld een tour geboekt waarbij we walvissen kunnen gaan spotten. In Dunsborough ligt in de Geographic Bay onze boot al klaar. We zien al snel een Humpback walvis van wel 14 meter lang met haar jong (kalf). Ze rusten hier in de baai wat, het jong kan rustig bij de moeder drinken en het zwemt wat rondom moeders. We blijven wat hangen hier met de boot maar we zien geen mooie duik van de walvissen zodat we de grote staart op de foto kunnen zetten. We varen nog verder en zien nog meer zoals vliegende vissen, een schildpad en haaien (gelukkig op veilige afstand). Al met al hadden we op iets meer actie en meer walvissen gehoopt maar ja, ook voor dit bijzonder gebeuren is het einde van het seizoen. Dus eigenlijk mogen we nog van geluk spreken dat we er nog twee en een paar op wat grotere afstand gezien hebben. Dat nemen ze ons niet meer af.

We eten even iets in Dunsborough en vervolgen onze reis naar het zuiden. We rijden richting Margaret River en dat is een zeer goede en mooie wijnstreek. Het is een hele prachtige omgeving hier met veel akkers, bossen en natuurlijk de wijnstruiken. Het is hier niet wat je van Australie verwacht, we wanen ons zelfs een beetje in Frankrijk. Uiteraard kopen we bij één van de wijnproducenten een lekker flesje rode wijn. En nee, we waren niet al dronken van het proeven van al die lekkere wijnsoorten, haha.

We overnachten op een camping aan het strand in Hamelin Bay. We hebben van de man, waarvan we de camper hebben gehuurd, aardig wat info gehad voor onze reis en hiervan zei hij dat er roggen, stingrays, in de baai zwemmen die je zelfs kunt aaien. Ze zwemmen over je voeten heen, zo dichtbij komen ze. We zijn benieuwd. Volgens de info van de campingreceptie klopt die info in ieder geval dat ze hier zitten. En ja hoor, het is vrij direct raak als we even op het strand zijn. We zien er in ieder geval één die langs de kant zwemt en hij komt tegen Marjolein aan die in het water is gaan staan. Raar gevoel, best stevig beest en zijn huid voelt als een dikke binnenband, haha. Raar en tegelijkertijd bijzonder om dit zo mee te maken. Morgen maar eens een dagje in deze mooie baai blijven om te genieten van de zon en kijken of we nog meer ervaringen met stingrays opdoen.


Dinsdag 6 december

Helaas, de dag vandaag begint met Hollands weer, regen dus. Dat wordt geen dagje strand en we besluiten daarom om weer verder te rijden. We gaan verder naar het zuidoosten, naar het stadje Pemberton, dat omgeven is door prachtige bossen met de Karri bomen, zoals ze die hier noemen. Het zijn hele hoge eucalyptus-achtige bomen die tot wel 90m hoog kunnen worden en daarmee één van werelds hoogste bomen zijn. Pemberton zelf is een echt houtstadje. Alle huizen zijn klein, helemaal van hout, tegen een heuvel aangebouwd en het lijkt een beetje op een oud westernstadje met al die houten veranda’s eraan. Hier heeft de tijd echt stilgestaan. Morgen gaan we hier de omgeving eens verkennen.


Woensdag 7 december

Vanochtend wederom lekker uitgeslapen. Het is druk vanochtend met de eendjes en de hele mooie groene papegaaien op de camping. De eendjes lusten wel wat brood en ook de papegaaien zijn niet bang uitgevallen. Henri staat met wat brood in zijn hand en ja hoor, daar komen ze al aan. Echt heel mooi van kleur zijn ze.

We rijden vandaag de Karri Forest Explorer Drive, 86km lang over verharde en onverharde weg, waarbij we de bossen van de drie nationale parken hier in de omgeving goed kunnen zien en precies langs alle bijzonderheden langskomen. Als eerste de Gloucester Tree, een boom van 60m hoog die vroeger gebruikt werd als uitkijkpunt om bosbranden op te sporen. Het is wel een hoogte hoor als je zo onderaan die boom staat. We klimmen beide zo’n 15m maar dan vinden we het genoeg. Helemaal naar boven is toch echt te hoog. We vervolgen onze weg langs de Big Brook Dam en de Beedelup watervallen. Beiden niet echt spectaculair met wat we al eerder op onze reis hebben gezien. Dan rijden we door naar het Warren NP waar de Dave Evans Bicentennial Tree staat. Ook deze boom werd gebruikt als uitkijkpunt en is wel 72m hoog. Hier is echter wel op 25m hoogte een eerste plateau gemaakt. Marjolein besluit het er op te wagen, brrr. Wel even stevige schoenen aan. Je klimt als het ware op ijzeren staven die (stevig) in de boom geslagen zijn. Aan de zijkant heb je wel valbescherming door gaas maar eigenlijk moet je er niet aan denken om door die spijlen heen te vallen. Dus verstand op nul, nou ja niet helemaal. De klim gaat gestaag met af en toe een rustpunt om te wennen aan de hoogte. Het lijkt niet hoog maar als Marjolein op het plateau staat, is ze toch blij dat ze er is. Dan de terugreis naar beneden, dat gaat sneller en Henri zet alles goed op de film want anders geloven ze het thuis echt niet, haha. Als ze beneden is heeft ze wel enorme kramp in de bovenbenen, zal de spanning wel zijn die continu op de benen heeft gestaan. Het was toch best eng.

We laten deze bossenstreek achter ons en willen overnachten in Albany aan het strand. Onderweg wordt het weer er niet beter op en het regent best veel. Wellicht wordt het morgen beter ?


Donderdag 8 december

Helaas absoluut geen strandweer. We hebben gisteravond in de kampkeuken echt met lange broek en truien aan gestaan. Het waaide en regende goed. Zijn we weer een beetje solidair geweest met onze lezers uit Nederland toch ? De berichtgeving is dat het vandaag niet beter wordt dus we gaan maar weer terug naar het warmere noorden. We rijden via een tussenstop in Manjimup naar Bunbury aan de westkust. Het weer klaart tijdens de reis gelukkig al wat op.

We hoorden overigens onderweg dat gistermiddag op de camping in Hamelin Bay waar we gestaan hebben brand is geweest dus we zijn net op tijd daar weg geweest. Schijnbaar was het begonnen in één van de huisjes die ze daar verhuren.


Vrijdag 9 december

Ook vandaag geen reden om hier aan het strand te gaan liggen helaas. Gelukkig is de temperatuur weer boven de 20 graden. We hebben het stadje Bunbury verkend en zijn toen doorgereden naar Mandurah, een andere plaats langs de westkust onder Perth. Even langs de winkeltjes in het centrum geslenterd en toen mooi op tijd naar een camping hier. We kunnen toch nog lekker even van de zon genieten met een boek. Morgen weer terug naar Fremantle voor de laatste dagen in Australie.